Mount Everest is die hoogste berg in die wêreld. 8848m (dit is 8.8 km) bo seevlak. Dis geen grap om dit uit te klim nie (nee, ek praat nie van ondervinding nie!). Jaarliks poog baie mense om daardie legendariese piek te bereik. Daar het reeds heelwat meer as 5000 mense dit reggekry oor die afgelope klompie jare. Die jongste persoon was 13 jaar oud en die oudste 76 jaar. Een persoon het dit alreeds 21 keer reggekry. Dit is ’n groot uitdaging al is jy ’n bedrewe bergklimmer en daarby kos dit ook nog ’n klein fortuintjie om dié ekskursie aan te pak. Dis nie iets wat sommerso op ’n Sondag agtermiddag aangepak word nie, dit vat baie beplanning en baie ure se voorbereiding. Klimmers gebruik draers (Sherpa’s) om hulle te help tot op ’n punt waarna hulle dan alleen verder klim. En dis hiér waar die manne van die seuns geskei word. Dis dán wanneer jy stoksiel alleen met jouself is, waar jou kragte tot die uiterste beproef word, waar jou stamina tot op die been getap word en waar oorwinning gepaard gaan met absolute hel vir jou liggaam. Daar het egter ook al meer as 230 mense op die berg gesterf en daar is meer as 200 liggame wat nooit van die berg verwyder sal word nie. Dié liggame het bykans glad nie vergaan nie a.g.v. die koue en ys. Dis ’n grusame gesig vir klimmers wat daar verbybeur.  

En so is die lewe ook. ’n Ewigdurende stryd om die finale oorwinning te behaal en nie almal is ewe suksesvol nie. Min mense “finish strong”. Party haal skaars die laer basiskampe, soos op Everest waar daar etlike van hierdie basiskampe is waar jy jou kragte kan herwin sodat jy weer kan voortbeur tot by die volgende een. Die lewe word swaarder met die tyd. Dit is hoe dit is. 

Ps. 90:3-13
U laat die mens sterwe: U sê net: “Word weer stof!” Duisend jaar is vir U soos gister as dit verby is, soos een enkele wagbeurt in die nag. U maak 'n einde aan 'n mens, hy gaan die doodslaap in. Hy is soos gras wat in die môre afgesny word: in die môre is dit nog groen, maar dit word afgesny en teen die aand is dit verlep en dit verdroog. Ons vergaan onder u toorn, ons gaan te gronde onder u gramskap. U sien ons oortredinge raak, U bring die sondes wat ons wou wegsteek, aan die lig. Onder u toorn vlieg ons dae en skiet ons jare verby soos 'n gedagte. Ons lewe maar sewentig jaar, of, as ons baie sterk is, tagtig, en dié is vol swaarkry en leed. Dit is gou verby, ons vlieg na ons einde toe. Wie ken die krag van u toorn beter as u dienaars? Wie ken u gramskap beter? Leer ons ons dae so gebruik dat ons wysheid bekom. Hoe lank nog, Here, voordat U ons te hulp kom? Ontferm U tog oor ons.   

Ons lewe is maar sewentig jaar, of as ons baie sterk is 80 en dié is vol swaarkry en leed. Dit sê eintlik: die lewe is nie vir sissies nie. Hierdie feit  is vir die meeste mense waar. Een ding wat ek graag vir die Here wil vra is hoekom die pad al swaarder en swaarder word soos wat mens ouer word en nie makliker en makliker nie. 

Jy sien, om Mount Everest suksesvol te klim, begin nie by die voet van die berg nie. Iemand wat net lukraak daar opdaag sal verseker deel van die grusame statistiek word. So ’n persoon sal dalk by die eerste of tweede basiskamp uitkom, maar dan sal hy die aftog blaas. Die gemiddelde persoon wat by die voet van Mount Everest opdaag, is reeds baie vêr voor iemand soos ek, wat nie eens op ’n dak kan klim nie! So is dit ook in die lewe: om uiteindelik daardie laaste piek suksesvol aan te pak, was jare en jare se voorbereiding nodig.  In ons geestelike lewe is dit ook dieselfde: sommige mense is nog op pad berg toe, selfs nog in ’n ander land, op ’n ander kontinent, maar hulle is darem op pad. Sommige is al by die voet van die berg. Ander by een van die basiskampe en net ’n klein groepie is op pad na die piek toe. Party het halfpad omgedraai, ander het gesneuwel en sommige sit net en dink. Ek wonder waar is ek op my klimpad?  

Pred. 9:11-12
Verder het ek in hierdie wêreld gesien: dit is nie die vinnigstes wat die reisies wen nie, nie die sterkstes wat die oorlog wen nie, nie dié met wysheid wat kos het nie, nie die verstandiges wat ryk word nie, nie dié met kennis met wie dit goed gaan nie. Alles word bepaal deur tyd en geleentheid. Die mens ken selfs nie die tyd van sy dood nie. Soos visse wat gevang word in 'n net, soos voëls wat gevang word in 'n wip, so word die mens gevang as die teëspoed kom, as dit hom skielik oorval.          

Hierdie is vir my ’n vreemde teks. Dit lyk vir my mens moenie dink daar is universele reëls wat vir almal geld nie. Dit vra iets anders. As dinge bepaal word deur tyd en geleentheid, beteken dit egter nie dat die lewe soos ’n dobbelspel werk met die gooi van ’n dobbelsteen nie. Sommige mense kan dalk sê die lewe is “unfair” want nie almal kry dieselfde hand kaarte nie. Ek sien egter iets anders hierin en wil só vra: hoe hanteer jy die pakkie wat jy gekry het? Hier kom natuurlik die voordeel daarvan in om ’n pad met die Here te stap. Hoe swaar daardie laaste trek op pad na die kruin nou ook al mag wees, of hoe moeilik die voorbereiding was, sáám met die Here kan mens dit doen. Die Here sal dalk nie noodwendig al jou laste die hele pad dra, of jou selfs optel en dra nie. Dis egter meer draaglik as Hy saam met jou vorentoe beur en jou bemoedig as jy daardie steiltes aanpak, as Hy jou wys op die gapende skeure in die ys en jou waarsku dat jy nie jou eie sneeustortings moet veroorsaak nie. Hy moedig jou aan om nooit om te draai nie en voort te beur. Jy sien, Mount Everest se oorwinning word behaal as jy op die heel hoogste piek kom, dié plek wat die heel moeilikste is om te bereik. Wanneer dit op die heel moeilikste gaan, is jy bo! Van maklik, tot moeilik, tot bykans hel, tot byna dood en dán kom die oorwinning.

Pred. 12:1-7 (Die Boodskap)
Dink aan jou God wat jou geskep het terwyl jy nog jonk is. Voordat die swaar dae kom wanneer die son se strale vir jou dof begin word en jy die maan se lig en die sterre se geflikker saans skaars nog sien. Dit is wanneer jou hande begin bewe, die bene moeilik loop, die tande moeilik kou omdat hulle so min is en die oë sleg sien, die ore nie meer die straat se geraas hoor nie, die stem sagter en dowwer word. En as die voëls vroegoggend begin koer, staan jy op sonder dat jy hulle eens hoor. Dit is wanneer jy vir steil opdraandes en baie ander dinge bang word omdat jy te swak geword het. En terwyl die amandelboom bloei, die sprinkaan hom vol eet en die kapperkruid blom, sterf die mens. In die strate sal hulle die doodsberig vertel. Dan sal hulle saamkom om hom te begrawe. Dit is soos ’n silwertou wat afbreek by ’n put, soos die goue skepemmer wat breek, soos die drinkbeker wat stukkend breek en soos die wiel wat by die put inval. Dan word die mens weer stof soos vroeër en sy lewensasem gaan terug na God toe waar dit vandaan gekom het.

Hierdie deel beskryf daardie laaste stukkie pad van ’n mens se lewe ongelooflik akkuraat. Dink aan jou Skepper in jou jong dae. Dit is nóú, die voorbereidingstydperk, die tyd voor ons selfs by die voet van die berg kom, die tyd as ons vars en flink is, wanneer ons ons liggame kan oefen, geestelik fiks kan word. Dié tyd wat ons om ons mense sien wat reeds in daardie laaste pylvak is, waar die lewe op sy swaarste is en waar baie opgee en uitsak. Kyk daarna, leer daaruit en berei voor vir die laaste, moeilike pad na die kruin, want daardie tyd gaan beslis kom. In daardie laaste tyd gee baie dinge in: die oë, die bene, kragte, gehoor en arms en dan, wanneer dit op die swaarste is, breek die oorwinning aan, die einde kom. Vers 7(b): “Dan word die mens weer stof soos vroeër en sy lewensasem gaan terug na God toe waar dit vandaan gekom het.” Finale oorwinning, aankoms by die Here, oorwinnaarskroon wat wag!