Wat vir ‘n vraag is dit? Ek kom netnou by die storietjie.

Dis lekker om “spiritual” te praat, vernaam in die regte geselskap, of hoe? Daar is natuurlik niks daarmee verkeerd nie, want ons as Christene handhaaf tog mos maar ‘n Geestelike styl as ons praat, en soveel te meer as ons met medegelowiges praat. Kom daar dan nog ‘n element by soos vertroosting of bemoediging, dan moet ons tog die praat praat wat by die situasie pas. 

Voorts het die Here ons tog toegerus met Woord en kennis om ook Sy stem te wees wanneer Sy kinders dit nodig het. Ek en jy het inderdaad ‘n verantwoordelikheid om mekaar te bemoedig en aan te por om die wenstreep te behaal, maar ek glo dat die Here ons ook wil waarsku teen goedkoop en oppervlakkige “spiritual talk”, wat meer verwarring kan bring as enigiets anders. Ek het al vele kere in my lewe ‘n woord van bemoediging gekry op tye wat dit werklik nodig was, maar daar was ook al dinge gesê wat eerder kon gebly het. Die lewe is nou maar eenmaal vol stampe en stote en ons almal loop ons een of ander in ‘n situasie vas waar ons nie weet of ons moet vorentoe of agtertoe nie. Dan is die woorde van bemoediging regtig welkom. 

Ek wil graag twee “maniere” van bemoediging hier hanteer. 

Die eerste manier.

GALASIËRS 6:2
“Dra mekaar se laste, en gee op dié manier uitvoering aan die wet van Christus.”

Hierdie opdrag is goud werd, want hierdeur gee die Here vir ons die opdrag om vir mekaar lief te wees, mekaar te bemoedig en mekaar te help in moeilike tye. Na my mening beteken hierdie teks nie noodwendig dat jy die ander persoon se laste van hom moet afneem, totaal joune maak en dan self met die mees ongeloof like smart en swaarkry sit nie. Ek en jy kan dit in elk geval nie doen nie. Die kruks van hierdie gedeelte is dat ons daar moet wees vir iemand in nood. ‘n Oor om te luister, ‘n skouer om op te huil, iemand wat daar is as jy voel jy breek en jy kan net nie meer nie. Iemand wat vir jou bid as daar tye kom wat jy nie eers meer vir jouself kan bid nie.  

Wanneer sulke tye kom besef jy wie regtig vriende is, mense wat baie dinge sal prysgee om jou deur hierdie woestyn te help. Ek is seker jy was ook al in ‘n situasie waar jy ‘n foon kon optel en vra vir gebed, of ‘n oor om te luister. Die een ding wat jy in daardie tye nie wil hoor nie, is dat jou geloof te swak is en jy te maklik twyfel. Of dat jy nie deur hierdie ding kan kom nie omdat jy nie die Here vertrou nie. Of nog meer, dat daar sondes en dinge is wat nog nooit bely is nie en nou bring dit vir jou swaarkry. Of selfs NOG meer, dat dit dinge is wat jou ouers aangevang het waarvoor jy nou gestraf word. Indien hierdie dinge waar sou wees, sal ek van voor af moet gaan uitvind wat genade beteken, en wat Jesus se verlossingsbloed vir my as persoon beteken, en dat ek in ‘n persoonlike verhoudinge met Jesus kan staan. 

Dit lyk my dat hierdie dinge nou maar eenmaal oor ons almal se pad kom en ons moet op een of ander manier daarmee werk, so moeilik as wat dit mag wees. Dit maak dit net makliker as daar iemand is wat saam met my dra aan daardie laste wanneer ek net nie meer kan nie. Ek is ‘n groot voorstander daarvoor dat ons mentors moet hê na wie ons kan opkyk en vir wie ons raad kan vra.  Dit moet mense wees wat al ‘n lang pad met God stap wat werklik kennis en insig in Sy Woord het, sodat ek daardie persoon se woorde kan vertrou, asof dit God self is wat dit gesê het.

Toe ek so klompie jare deur ‘n Geestelike verdieping gegaan het, was ek baie uitgesproke oor baie dinge en wou graag vir elke Jan Rap en sy maat aanvat, want ek is mos nou vol van die Heilige Gees. Min het ek geweet hoe ‘n gevaarlike Christen ek op daardie stadium was, want ek het geglo dat my “Geesvervuldheid” menige geharde, hardebaard gelowiges kan oorheers. Iemand het eendag tereg gesê dat ‘n nuwe Christen gevaarlik kan wees. Ek dink egter mense moet maar net met baie liefde gelei word.

Nou waar pas die kruiwa in die prentjie? 

Die tweede manier

Wel, dis ‘n baie oulike storie wat ek eendag gelees het wat groot lewenswaarhede bevat.

Daar was ‘n waaghals wat oor ‘n kabel wou loop tussen twee baie hoë geboue en hy het vir baie lank geoefen om sy droom waar te maak. Uiteindelik het die dag aangebreek en hy het begin om die kabel tussen die twee geboue te span. Soos wat hy besig was het mense uit nuuskierigheid saam gedrom bo-op die gebou en kon nie wag om die man in aksie te sien nie. Toe hy klaar was vra sy helper vir die mense of hulle glo dat hy oor die kabel kan stap na die ander kant toe. Uit volle bors het hulle hom aangemoedig en geskree “JA!!!”.  

Die man het toe sy balanseerstok geneem en heen en weer oor die kabel gestap, onder luide toejuiging van die skare. Die helper vra toe weer vir die mense of hulle glo hy kan oorstap sonder die balanseerstok. Uit een mond het hulle hom aangemoedig en geskree “JA!!!”. Hy het dit toe gedoen en heen en weer oorgestap. Die helper vra toe of hulle dink hy kan met ‘n kruiwa oor die kabel stap en uit een mond het hulle geskree “JA!!!”. Hy het toe die kruiwa heen en weer oor die kabel gestoot. Die helper vra toe of hulle dink hy kan iemand in die kruiwa stoot en weereens het die mense geskree “JAAAAA!!!!”. En toe vra die helper of daar iemand is wat graag in die kruiwa wil kom sit om oorgestoot te word. Mmm… en natuurlik was daar nie een wat dapper genoeg was nie. 

So vind ons ook in ons daaglikse lewe dat mense ons wil aanmoedig om dinge te doen, waarvoor hulle nie die moed het om dit self te doen nie. Daardie mense is volop, en ek weet ek is een van hulle. Ek bemoedig ook graag mense met die mooiste teksies en Geestelike verhaaltjies, terwyl ek weet dat ek nie die pad self sal kan stap as dinge oor my pad kom nie. Dis tye wat ek myself so skuldig maak aan “cheap spiritual talk”, want dit klink so mooi en Geestelik, maar intussen sit mens net ondraaglike laste op ander. En dit geld nie net in moeilik tye nie, dis soms sommer waar as jy mense wil vertel hoe hulle hulle Geestelike lewens moet lei. 

Jesus het baie gesukkel met die Fariseërs in hierdie verband.
MATTEUS 23:4”Hulle bind swaar en ondraaglike laste saam en sit dit op die mense se skouers, maar self wil hulle nie 'n vinger verroer om dit te dra nie.”

Jy sien, die Fariseërs het gedink hulle is vreeslik hoog-heilig as hulle hierdie “perfekte” wettiese lewens vir die mense aanbeveel, en hulle het die mense mooi laat verstaan dat God hulle verskriklik sal straf as hulle nie alles stiptelik gaan nakom nie. Intussen het hulle net gestaan en preek op die straathoeke, maar self het hulle nie die belangrikste wette, nl. liefde vir God, en gelyk daaraan, liefde vir hulle medemens nagejaag nie. Hierdie dade wat hulle van ander verwag het, het die mense net meer minderwaardig laat voel en het hulle geglo dat God hulle net wil straf. 

Ons maak vandag ook so. In ons poging om ander te help groei, doen ons maar dieselfde as die Fariseërs en dryf mense eerder weg van God af. Ons kry self nie ons sit in daai kruiwa nie. 

Daar is egter nog iets waaraan ons onsself skuldig maak, vernaam as dit swaar gaan met iemand anders. Soms verwag ons van mense om dinge te glo wat ons sê, maar ons is self nie bereid om in daai kruiwa  te klim nie. Dink net so bietjie hoe dit is as mense hoor dat hulle ongeneeslik siek is.

Mense sê so maklik: Jy moet net aanhou glo en jy sal genees word. Dit klink reg, maar is dit wat jý  sal doen as jy hoor dat jy self ongeneeslik siek is en sterwend is? Sal jy nie ook gryp na elke strooihalmpie denkbaar nie? Sal jy self jou eie woorde gelate aanvaar en vir God sê dat Hy maar sy planne moet deurvoer?

Ek beland in die hospitaal met ‘n niersteen en glo dat ek verseker gaan afsterf van die pyn. Tipies man, kan mos niks vat nie. Op daardie stadium het ek nie eers krag gehad om vir myself te bid nie, ek het net angstig gewag dat die dokter die pyn sal wegvat, wat hy toe gedoen het. Ek twyfel of daar een mens is wat in daardie situasie sal sê: Los my uit, ek wil nie behandel word nie, die Here sal op Sy tyd die pyn wegvat en die niersteen laat verdwyn. Of as iemand met fase 4 kanker gediagnoseer word, glo ek nie daar is baie mense wat sal sê dat die pad maar moet loop soos hy loop nie. 

So is daar mense wat graag vir ander hierdie tipe van “vertroosting” voorhou, terwyl hulle nie self in die kruiwa sal klim nie. Mens hoor dikwels dat sulke mense vir jou sal sê dat jy nie gesond word nie omdat jy nie diep genoeg glo nie. Dis maklik om sulke roekelose woorde te uiter, maar as dit met jouself gebeur sal jy dalk ‘n ander deuntjie sing. Ek is jammer, maar sulke “vertroosting” beteken absoluut niks. 

Ek hoor ‘n praatjie oor die radio waar hulle praat oor Goddelike genesing (iets waarin ek met my hele wese glo) en vele mense het mooi verhale, maar ander het, soos Paulus, nie genesing gekry nie. Soos wat daar ook derduisende wonderlike wedergebore Christene is wat nooit genesing gekry het nie. Een persoon bel egter in en sê: “Julle almal verstaan verkeerd. As daar enige vorm van kwaal of siekte op jou pad kom, bid jy tot die Here, gee dit vir Hom en jy sal genees word. Dis so eenvoudig soos dit en jy het geen dokter of hospitaal nodig nie”. Ek het net by myself gedink:  Vriend, sal jy nog dieselfde dink as jou kindjie met leukemia gediagnoseer word? Of wat van as jou kind na ‘n motorbotsing kritiek in die hospitaal lê? Sal jy die dokters oortuig om liewer jou kind huis toe te neem? Wat van as ‘n ma in kraam is en die dokters besef dat die baba nie normaal gebore kan word nie, sal jy maar liewer die ma huis toe neem? Is daar nie mense wat sterf weens onnatuurlik oorsake nie? Of selfs natuurlike oorsake. Ek het gewonder of hierdie persoon in die kruiwa sou klim. 

Iemand verval in woeste finansiële nood en iemand anders sê: Vriend, jy moet vasbyt, die Here het ‘n plan met jou en wil Sy doel deur hierdie ding met jou lewe bereik. Wel, ons almal wil mos maar die Here se doel met ons lewens verstaan, of hoe? Is jy bereid om elke enkele ding in jou lewe weg te gee, sodat jy ook kan uitvind wat die Here se doel met jou lewe is? Dis so maklik om sulke dinge vir mense as trooswoorde voor te hou, maar die meeste mense vind weinig of geen troos in sulke woorde. Inteendeel.

Ek dink ons probeer mense vertroos met roekelose woorde, wat maak dat ons onsself eintlik net so bietjie meerderwaardig voorhou. So asof ons wil sê: Vriend, klim in die kruiwa, ek hoef dit egter nie te doen nie. En ja vriend, jy sal dit nie nou verstaan nie, maar eendag sal jy wel. Klim net in die kruiwa. 

Ek dink die Here wil ons gebruik om daar te wees vir ander, om te vertroos en te bemoedig, om ’n skouer of oor te wees, maar ek dink die Here verwag van ons om verantwoordelik te wees met ons woorde.

Wie van ons kan sê dat ons die Here en Sy werke volledig en ten volle verstaan? Wie van ons kan daarop roem dat ons woord vir woord namens die Here kan praat? Wie ken al Sy weë en alles waarmee HY besig is? Wie is dapper genoeg om alles wat ons vir ander voorhou, self uit te leef? Wie van ons sal in daai kruiwa klim? Waar pas God se soewereine wil in? Hy besluit soms om nie gebede te verhoor soos wat ons dit wil hê nie, omdat Hy beter weet. Dit gebeur eenvoudig elke dag dat mense “verkeerdelik” sterf, of mense baie siek word, of in ongelukke sleg beseer raak, of alles in hulle lewens verloor. 

Wie van ons kan net eenvoudig sê:-